Meer moed, minder moet
Aan het begin van het jaar schreef ik een stuk in mijn journal en eindigde met de zin “ik wil meer moed en minder moet”. Moed tonen, in het diepe springen, iets doen wat je eigenlijk heel erg spannend vindt. Dat is wat onze mind niet wil, want je weet immers nooit wat je dan tegenkomt. Vasthouden aan iets wat bekend is, ook al is het misschien niet het beste voor je, wil onze mind het liefste. Gek eigenlijk hè, je weet dat iets niet dienend is, je weet dat bepaalde patronen, mensen of gewoontes niet goed voor je zijn en toch blijf je ze doen of zien.
Ik vind het maar iets geks, ik weet het en toch stap ik nog regelmatig in die valkuil.
Waar mag ik meer moed tonen
En dus stelde ik mezelf de vraag: waar mag ik meer moed tonen?
Voor mij zit dat in beseffen dat iets niet werkt. Toegeven dat er een andere keus gemaakt mag worden. Een nieuwe stap nemen. Soms gaat dat over iets kleins, soms over iets groots, soms lijkt het onbenullig, voor jezelf of juist voor een ander. Alleen kan niemand daarover oordelen. Ieder mens is anders en maakt zijn eigen keuze. Waar de één eindeloos kan dubben over wat te eten, kan de ander makkelijk een keus maken. Sommige mensen kiezen met hun mind, anderen met hun intuïtie. Er is geen goed of fout, ieder kiest zijn eigen manier.
Iets groots…
Ik stelde mezelf dus de vraag “waar mag ik meer moed tonen?” en kwam tot het antwoord dat ik moed mag tonen in toegeven dat ik een “onderwijsgekkie” ben. Wat bedoel ik daarmee? Ik ben opgeleid als leerkracht voor het basisonderwijs en ben ruim 20 jaar werkzaam geweest als ‘juf’. Heel veel kinderen heb ik aan de hand genomen terwijl ze hun eerste stapjes in het onderwijssysteem zetten, keer op keer. Troosten bij verdriet, snottebellen vegen, jassen dichtmaken, veters strikken, dat zijn de praktische kanten. Gesprekken voeren, rapporten schrijven, zorgen maken, nachten wakker liggen en elke keer voelen “ik schiet tekort”. Mijn grootste kracht is ook mijn grootste valkuil (bij wie niet?!). Ik streef graag naar een bepaalde maatstaaf, een vorm van perfectionisme, het graag goed willen doen. Dat is in het onderwijswerkveld uitdagend en dat zorgde ervoor dat ik twee keer met een burn-out thuis zat. Meerdere malen heb ik mezelf afgevraagd “waarom doe ik dit”?
De glimlach van een kind!
Het enige antwoord op de vraag hierboven is “kinderen zijn magische wezens”. Keer op keer laten ze zien wat belangrijk is. Zijn in het hier en nu, je behoeftes volgen, spelen met anderen en jezelf kunnen zijn. Dat is in mijn ogen waar kinderen “meester” in zijn. En dat vind ik dus magisch. Onbevangen in het leven staan, je druk maken over een wormpje in de modder, spelen totdat je erbij neervalt, je fantasie de vrije loop en alleen maar zijn in het samenspel met een ander.
Nu hoor ik je denken: waarom ben je dan geen juf meer? Ik wil grootser, ik wil meer, ik wil een grote verandering. En daarom richtte ik ruim 2,5 jaar geleden mijn eigen school op. Een particuliere school waar we het anders doen. Waarvan ik steeds weer voel, dit is de bedoeling, zo mag het zijn voor ieder kind. Het onderwijssysteem mag hervormd worden, van binnenuit, vanuit het werkveld. Het ligt niet aan de kinderen, het ligt niet aan de leerkrachten, het ligt niet aan de bestuurders, het ligt niet aan …. (vul maar in).
Transformatie van binnenuit
Het is het systeem dat vastgeroest zit en een transformatie nodig heeft. En dáar wil ik een bijdrage aan leveren!
Ik koos ervoor om te stoppen met lesgeven in het “regulier onderwijs” en me bezig te houden met coaching. Toch mag ik opnieuw moed tonen en ik toegeven dat mijn kracht en passie echt bij het onderwijswerkveld ligt. Ik gun ieder kind een leerkracht die met passie voor de klas staat, die met plezier werkt, die bruisend van energie elke ochtend bij de deur staat om ze te ontvangen, die ze het vertrouwen geeft dat ze waardevol zijn en die ze echt zíet en hoort.
Ik gun iedere leerkracht het vertrouwen van ouders dat wat ze in de klas doen ten goede komt van hun kind. Ik gun iedere leerkracht het vertrouwen van hun collega’s, van hun directeur en van het bestuur dat ze doen wat in hun macht ligt om kinderen een fijne schooltijd te geven. Ik gun iedereen die werkzaam is in het onderwijswerkveld een onderwijsinspecteur die met ze meedenkt, meekijkt en die vragen stelt vanuit vertrouwen. En ik gun heel Nederland een onderwijsminister die met passie en vertrouwen strijd voor een andere manier van onderwijs in de toekomst, meer uitgaand van wat een kind echt nodig heeft: vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen.
Terug naar moed tonen
Deze blog is voor mij een hele grote stap in “moed tonen”. Ik voel mijn onderwijshart sneller kloppen en mijn levensenergie stromen.
Dit is waarvoor ik geboren ben, dit is de bedoeling.
En jij? Waar mag jij moed tonen?
